Sabah olmadan

Ne sabahlara uyandım, kalıcı hasarlar bırakan. O an artık eskisi gibi olmayacağını tahmin edemediğim, anca günler geçtikten sonra anlayabildiğim sabahlara.
Mesela yakın bir tarihte annemin arayıp "abinin kalbi durmuş" dediği, kısa zamanda da kaybını öğrendiğimiz o lanet sabaha. Sonra yıkıcı depremle ülkenin bir ucunda, binlerin ölümüne,  yaralanmasına, milyonların etkilenmesine, kaygısına, acısına uyandığım o sabah. Hiçbir şey görmeden bile vücudumun öyle büyük bir strestle kaplandığını hatırlıyorum ki, fiziken çoktan çökmüştüm zaten.
Bu sabahta öyle bir sızıyla uyandım. Bile bile uyuduğum gecenin sabahında, uzun uzun hiçbir şeyi dinlemeden, izlemeden düşündüm. Savrulduğumuz yarınlara, geldiğimiz yollara. Hiç umut yoktu sanki, hiç olmamıştı. Kazanmak mıydı, kaybetmek miydi? Neydi tam aklımıza pompalanan. Bu ülkede "istediğimiz" gibi kalıp, yaşamaktan başka.
Herkesin dilinde "gitmek" var. Eskiden ülke içinde farklı yollarda, şehirlerde yaşama hayali kuranlar, sıfırdan başlamanın büyüsüne inanlar, şimdi çok daha uzaklara gitmek istiyor. Haklı ve yakın hissediyorum bu düşüncede olanlara, yalan yok. Bunların yanında, sıkıştırılmış her anımızda, hayallerimiz büyüyor, bunu görüyorum.
Şimdi değil ama belki çok yakın bir zamanda. İnandığımız, güvendiğimiz, gerçeklerin ışığında yaşayacağımız günlere. Bitti derken, yeniden başlamaya. Bir kız çocuğu annesi, bir kadın ve hepsinden önemlisi kendi halinde bir insan olarak, yürekten inanıyorum.