Nerede var böyle taraftar?

Genç futbolseverler bilmez...
Bir dönemin büyük spor yazarı, sözcüklerin sihirbazı merhum İslam Çupi Fenerbahçe için bir yazısında aynen şu ifadeleri kullanmıştı; “Fenerbahçe büyüklüğü ne şampiyonluk büyüklüğü, ne kupa büyüklüğüdür. Onun büyüklüğü başka bir büyüklüktür işte, adı konamaz...”
İslam Çupi bugün yaşasaydı bu sözlerini şüphesiz Eskişehirspor için söylerdi. Çünkü Fenerbahçe’nin onlarca lig ve kupa şampiyonluğu var...
Oysa Eskişehirspor’un 55 yıllık tarihinde yalnızca “Türkiye Kupası ve Cumhurbaşkanlığı Kupası (Süper Kupa)” olmak üzere 2 büyük kupası var...
Yani merhum “Çupi”’nin bu güzel aforizması, Eskişehirspor’a sanki daha da yakışıyor...
***
Eskişehirspor’un ilk resmi maçına çıktığı 5 Eylül 1965 tarihinden bu yana tribünlerde kâh zaferlerin kâh hüzünlerin gözyaşlarıyla yoğrulmuş...
“İsmail Arca’larla, Kamuran Yavuz’larla, Fethi Heper’lerle, Vahap Özbayer’lerle, Süreyya Özkefe’lerle, İlhan Çolak’larla, Nihat Atacan’larla Ender Konca’larla Abdullah Gegiç’lerle, Amigo Orhan’larla” ve adını sayamadığım daha nice futbol kahramanlarıyla büyük zaferler yaşamış...
İstanbul hegomonyasına son veren bir takımın arkasından gururla yürümüş...
Siyah Kırmızı renkleri, al bayrağımızın Kırmızı Beyazından farklı görmemiş büyük zaferlerin tanığı olmuş ...
Sosyologların ve futbol otoritelerinin adına Anadolu Devrimi dediği bu başkaldırının neferi olarak son Giresunspor maçında tribünlerle bir kez daha gurur duydum...
***
Bu maç futbolun yalnızca koşarak oynanan bir oyun olmadığını bir kez daha gösterdi...
En başta zeka istiyor, yetenek istiyor, motivasyon istiyor, teknik taktik istiyor, inanç istiyor ve en önemlisi de yürek istiyor..
unlardan biri eksik oldu mu başarı sürprizlere ve mucizelere kalıyor...
En önemlisi de güçlü ve vizyon sahibi bir yönetim, bilgili ve cesaretli bir teknik kadro istiyor...
***
Yönetimler değişiyor ama vizyona konulan film hiç değişmiyor...
Hep nutuk, hep vaat, hep pembe tablo...
Son yıllarda gelen hocalar hiç bir varlık gösteremeden omuzlarına Eskişehirspor apoleti takarak gidiyor...
Her yıl yaşanan başarısızlıktan ders alınmıyor...
Göreve gelen hiçbir yönetim bu şehrin çocuklarından birini göreve getirecek dirayeti ve feraseti gösteremiyor...
Ve hiçbir yönetim bu takımı kendi çocuklarına teslim etmeyi aklına bile getirmiyor...
Şu anda mevcut teknik kadrodan bu işi çok daha iyi yapacak ya da başka bir ifade ile daha kötü yapmayacak en az 10 Eskişehir çocuğu sayabilirim...
Ne var ki bu çocukların tek suçu, nüfus kağıtlarında Eskişehirli yazması...
Konuşması gerekenlerden çıt çıkmıyorsa ve bu çocukların kendi örgütü bile kralın çıplak olduğunu hâlâ görmüyor ve hâlâ en ufak bir tepki vermiyorsa dikensiz gül bahçesinde dolaşmaya devam...
***
Maç sonu demeçlerine üzülerek bakıyorum; yenilginin ana nedeni kısıtlı kadro, sakat ve hasta futbolcular gösteriliyor...
Bir teknik adam göreve gelirken bunları görmüyor, Eskişehirspor’un hangi zor koşullarda mücadele ettiğini bilmiyor ve bu bahanelere sığınıyorsa ne söyleyebiliriz ki!
***
Geçmiş yıllarda olduğu gibi 2’nci, 3’ncü ligde de oynayabiliriz...
Gün gelir yepyeni bir jenerasyon çıkar tıpkı 1965’te 1970’te olduğu gibi tarihi yeni baştan yazar...
Üzücü olan Eskişehirspor’un adından ve taraftarından başka bir şeyinin kalmadığını görmek...
Direnişin sembolü haline gelen, Anadolu takımlarına rol model olan bu kent, bu takım bilinmelidir ki; asla vazgeçmeyecektir!
***
Maçın en güzel, en duygusal sahnelerini maç sonunda yaşıyoruz...
Dünyanın her yerinde tribünler oyuncuları alkışlar...
Burada aksine maç sonunda oyuncular tribünleri alkışlıyor... Hem de dakikalarca... Hem de büyük coşku içinde...