Namuslu olma suçu senin yakanı bırakmaz

Uğur Mumcu, adının verildiği parkta Eskişehirliler tarafından bir kez daha anıldı. Anma töreninde Odunpazarı Belediye Tiyatrosu’ndan Abdullah Çiftçi ve Batuhan Baysu, Mumcu tarafından yazılan köşe yazılarının bir bölümünü okudular.
Mumcu’nun  1970’ler, 80’ler ve 90’lı yıllarında yazdıkları bugünü anlamamız bakımından bizlere ip uçları veriyor…

İnsanlar, liderler, partiler değişiyor. Ama değişmeyen bir Türkiye olduğunu farz ediyoruz…
Mumcu’nun yazılarından bir bölümünü aktarmak istiyorum.
…/…
Emniyet, gümrük, istihbarat kurumları ve siyasetçilerle mafya, kaçakçı işbirliği, soyulan devlet bankaları, uyuşturucu ve silah kaçakçılığı ağı, terör... Din sömürüsüyle kucak kucağa namussuzluklar, yolsuzluklar... Namussuzluk marifet, namuslu olmak suç!
“Türkiye’de birçok insan için, yasalarda olmayan bir suç vardır: Namuslu olmak suçu! Namuslu devlet memuruysan, haksızlıklara, yolsuzluklara karşı çıkıyorsan, namuslu olma suçunu işlemiş olursun ve bu suç senin yakanı hiç bırakmaz.’’
 ("Namuslu Olma Suçu", Cumhuriyet, 07 Aralık 1980)
Yasakların yükü gariban Müslümana
Bu beyler, hem ellerine geçen her fırsatta “din sömürüsü” yapacaklar, hem de Ceza Yasasının 163. maddesindeki yasaklara dokunmayacaklar. Ne olacak o zaman?
   Ne olacağı belli: Yasakların yükü yine “gariban Müslüman”ın sırtına yüklenecek. Bu beyler de herkesin gözünün içine baka baka din sömürüsü ile günlerini gün edecekler.
 (Cumhuriyet, 29 Ağustos 1987, Cami Okul Kışla)
Susmak bir yaşam biçimi
"Bir kişiye yapılan haksızlık, bütün bir topluma, bütün insanlığa karşı işlenmiş bir suçtur çağımızda.
 ... Susmayı, bir yaşam biçimi olarak benimseyen insanlar vardır. Özgürlükleri ve silahları, konuşmamaktır. Her adaletsizlik onların eylemsizliklerinden güç alır biraz da… Ellerini kana bulayanlar, içlerindeki korların mezar taşlarıyla yaşayanlar, aynı adaletsizliğin ve aynı suçun ortaklarıdır hep birlikte. Gözlerin açıksa göreceksin! Kulağın sağır değilse duyacaksın! Ellerin kesik değilse uzanacaksın!
 ( Yeni Ortam, 20 Ocak 1975, Çağın Suçu)
 Yolsuzluklara alıştık
... Yolsuzluklara alıştık, gencecik delikanlıları kanlı kefenlere sararak gömmeye alıştık. İşkence evlerine alıştık. ... işsizliğe mahkum edilenlere alıştık. Kapıları kurşunlananlara alıştık.
 ... Geçmiş cinayetleri kolaylıkla unutan toplum, bundan sonra dökülecek kanların da sorumluluğuna ortak oluyor demektir."
 (Cumhuriyet, 27 Haziran 1975, Kanıksamak)
 
 

ACISI HEP TAZE KALDI!

Uğur Mumcu arabasına bomba yerleştirilerek düzenlenen suikast sonucu öldürüleli tam 30 yıl oldu…
24 Ocak 1993 tarihinden bu yana her yıl milyonlarca insan Mumcu için adelet çağrısı yapmaya devam ediyor…
Mumcu, yaşasaydı 81 yaşında olacaktı. 51 yaşında en verimli çağında hayata gözlerini yumdu…
Suikasta uğramadan önce, ele aldığı en önemli konu terör örgütü PKK'nın oluşumunu, Kürt ayaklanmalarını, Öcalan'ın aldığı dış desteği yazıyordu.
Kitabını bitiremedi...
Mumcu’nun acısı hep taze kaldı…
Odunpazarı Belediye Başkanı Kazım Kurt’un katkılarıyla, bir parka Uğur Mumcu’nun adı verildi. Ve parkta Mumcu’nun bomba konulan paramparça olmuş otomobili sergilenmeye başlandı.
Her yerde herkes unutsa artık Eskişehirliler unutmayacak!
Mumcu 24 Haziran 1980 tarihinde Cumhuriyet Gazetesi’nde yazdığı kırmızı plakalar yazısında şöyle diyor:
-Bu hükümeti, bu kırmızı plakaları, işkence altındaki oğullarından haber bile alamayan, gencecik çocukları kurşuna dizilen ana ve babaların gözyaşları yıkacak, bunu bilin!
…/…
Ve Mumcu bu satırları yazdıktan 3 ay sonra Askeri darbe oldu! Hükümet yıkıldı! Hepsi hapse girdi. Ama işkenceler idamlar bitmedi, devam etti…