Bir tuhaf Eskişehir

Salı akşamı Murat Taşkın’la yaptığımız programda konuştuk, önceki günde köşesinde okuduk. Eskişehir ve Eskişehirlinin tuhaf huylarını ve kendisi mağdur olduğu konularda bile durumu kabullenip pek ses çıkarmadığını.

Hakikaten de durum böyle. Murat Taşkın bir sürü örnek yazmış köşesinde bir çırpıda daha sayfalarca yazılabilir ama nedeni konusunda lal olup kalıyoruz.

Fazla mı cesaretimiz eksik? Fazla mı kibarız? Yoksa bana ne diyenlerin sayısı gereğinden fazla mı?

Belki de bundaki en büyük etken şehir yapısı. Küçük bir şehirde yaşıyoruz ve aslında kamuoyu nezdinde konuştuğumuz kişiler ve olaylar hep aynı. Sanırım yapılacak bir eleştiride tanıdığımız yüz yüze geldiğimiz birilerini kırmaktan korkuyor ya da başımız ağrımasın kim ne yaparsa yapsın ben etkilenmeyim diye düşünüyoruz.

 

Bunun en canlı örneklerinden biri de dışarıdan ithal ettiğimiz daha doğrusu mecburen seçmek zorunda kaldığımız siyasetçilerimiz. Her seçim öncesi adaylar Eskişehirli olmalı, dışarıdan isim gelmemeli, biz içimizden aday çıkaracak kadar güçlü bir şehiriz desek bile, seçim öncesi tepki gösterdiğimiz isimleri seçim sonrası omuzlarımızda taşıyoruz.

 

Aman efendim, sepet efendim nidaları içindeyken çoğumuz birkaç cesur kalemden başka bu duruma tepki gösteren isim bulamıyoruz.

 

Çünkü biliyoruz ki önümüzdeki birkaç sene sevmesek bile bu isimlerle birlikte olacağız ve daha en baştan arayı soğutmak, kendimizi hedef yapmak bizim başımızı ağrıtır. Bu belki de meslekte yeni olan gazeteciler ya da rüştünü ispat etmemiş isimler için geçerli bir bahane olabilir. Ama az önce belirttiğim gibi birkaç cesur kalem dışında bu duruma tepki göstermesi gereken ağabey konumundaki isimler sus pus olup, durumu görmezden geliyor.

 

 

Sahiden lider yetiştiremiyor muyuz?

 

Dışarıdan siyasetçi ve lider ithal etmeye tepkiliyiz de, içimizden lider, marka isim çıkarabiliyor muyuz? O da muamma. Zaten Lider yetiştirilmez kanında vardır diye düşünen biri olarak asıl sorunun yetiştirmek değil, desteksizlik olduğunun altını çizmek lazım.

Zira başarılı olan Eskişehirli diğer hemşerileri tarafından genelde eleştiri yağmuruna tutulur ve yukarı çıkmasına izin verilmez tezi bir kez daha bu durumu kalbinden vuruyor. Maalesef biz birbirimizi en çok şehir dışında seviyor ve sahip çıkıyoruz. Aynı şehir içinde yaşarken bilmiyorum fazla egodan mı ne, başkasının başarısını alkışlamak pek mümkün olmuyor. Küçük şehrin yapısı gereği erkek, kadın fark etmeden bir dedikodudur alıp başını gidiyor.

Hal böyle olunca siyaset yapmak ya da öne çıkmak isteyen isimler daha en baştan bu durumla uğraşmak yerine kendine başka bir şehirde altyapı hazırlayıp, meziyetlerini orada göstermek istiyor.

 

Velhasıl bizim tuhaf yapımız şehir olarak şaşırtacak derecede içinden çıkılmaz bir halde. Biz naçizane bazı analizlerde bulunuyor ve paylaşıyoruz ama bu işin araştırmasını yapacak olanlar sosyologlar, bilim adamları ve en nihayetinde üniversiteler. 2 üniversiteye sahip bir şehirde hadi bu herkesin dillendirdiği durumu gelin bir araştırın demek abes iştigal eder, eğer kendine sorumluluk biçenler varsa bu durum konusunda da gereğini yaparlarda hem biz rahatlarız, hem de yıllardır yapılmayanı yapan elleri ayakta alkışlarız.