Aynamın sırrı

Yalnızca gözlerimiz konuştu. sessizlik dilimizdi. o kadar çok uzun cümleler kurduk ki, yorulduk. 
gizlimiz saklımız yoktu. Her şey göz önünden öte, gözümüzün içindeydi hep.
ilk "günaydın" , son "iyi geceler"
"seni hiçbir zaman terketmeyeceğim" dedim kendime.
"biliyorum" diye cevap verdim. 
"bildiğini biliyorum"
 
şu kopuşu anlat dedi. nasıl oldu?
kopan bir şey yok. azaldık diyelim. azalan yerlerimize soru işaretleri doluştu. 
kış geldi içime. küsmelerim arttı. tedirginlik dizboyu. ayaz gibi bir şeydi, kalbimi yakıp durduran. 
şimdi ne olacak? yıkarak mı, yaparak mı kurtaracağız? 
bir yangın mı çıkarayım, yoksa sular altında mı kalsın her şey?
sen gidip yine en zoru seçersin. uzun uzun zamanlar, yalnızlıklar, yalnız kalmalar verirsin.
kolay olmayacak.
yaşadığın onca şey kolay mıydı?
hayır. bu kadar kısa ve net.
üzerine atılacakları ya da kalacakları biliyor musun?
"NEDEN"lerle örülü bir duvarım olacak, harcına kendimi döktüğüm. yüksek ve geniş bir duvar. anlamak isteyen gözlerin gelip önümde durmasını beklediğim. aşmak ya da yıkmak için değil. sadece anlaşılmak için. 
bu kadar.
 
bu bir savaşsa 
<<kendim gibi kalma savaşı>>
kazanan "biz" olalım