Aktif unutma…

Yarım asırlık yaşamım süresince, ülkemizde acıyla yaşanan pek çok doğal ve sosyal olaya tanıklık ettim.  İster doğal isterse sosyal nedenlerle olsun bu olayların tümü, ülkeme büyük üzüntüler yaşatmıştır.
Ama kitlelerin bu süreçte kocaman pankartlarla veya yüksek tonda haykırışlarla ifade ettikleri en önemli slogan hep “UNUTMAYACAĞIZ” ya da “UNUTTURMAYACAĞIZ” şeklinde olmuştur…
Bunca yaşananlara rağmen, devreye hep “unutmak en büyük nimettir” anlayışı giriyor ve kısa sürede UNUTUYORUZ, yaşanan, acıları…
Galiba burada, Nietzche’ nin tezlerinden olan “Aktif Unutma” etkili oluyor …  
Nietzche; “insanın geçmişini araştırması acı veren bir deneyimdir. Mutlu olabilmenin tek şartı unutmayı başarabilmektir” diyor.  Peki, bu ne anlama geliyor? Bir şeyi önemsiz olduğu için değil, önemli olduğu için unutmakmış…
Kişisel yaşamımızda, bazı şeyleri unutmak ya da affetmek yükümüzü hafifleten bir nimet olabilir.
Ama yaşadığımız bazı olaylar için toplumsal belleğimizin zamanla solması doğrumudur? Sizce…
Bence her şeyden önce, bir ülkeyi var eden ve onun yaşamasına neden olan başlıca unsurlardan birisi toplumsal bellektir…
Çünkü toplumsal belleğin zayıflaması aynı olayların yaşanmasına engel olamasa bile, en azından, olayın etkisinden görülecek zararı azaltabilir… 
Belki de Nietzche’ nin aktif unutma tezi kişisel yaşamımız için iyi bir tercih olabilir…
Ancak, Goethe’ nin “üç bin yıllık geçmişiyle hesaplaşmayan toplumlar anacak günübirlik yaşayabilmektedirler” sözünden de toplumsal belleğin önemini anlayabiliriz, sanırım… 
Neyse, sözü fazla uzatmayalım… Söylediklerimi unutun gitsin…