Küçülen Tabutlar ruhlara dar geliyor

“Karıncayı bile incitmekten korkan insanoğlu” diye bir tabirle büyüdük biz. İyi insanların, kimseye zarar vermeden yaşayıp giden kendi halindeki insanlar için kullanılırdı bu söz.

O kadar çok insan için kullanılırdı ki bu söz, yadırgamaz, şaşırmazdık. Farkında mısınız? Şimdi neredeyse bu sözün kullanıldığını duymadan geçiyor günlerimiz.

Tabutlar küçüldü son zamanlarda. İfade etmesi zor duygular yaşıyoruz toplumca. Acı, öfke, intikam duygularımızın harmanından daha güçlü başka bir duygu doğuruyoruz ve bu duygu o kadar yoğun, zırhını delip geçmek için o kadar sabırsız ki, öylece oturup o duyguyu ehlileştirmeye çalışmaktan mutsuzluk akıyor yüreklerimizden.

Ufacık, tebessümden başka bir sıfatı tanımayan bir yüreği, bir yavruyu, bir canı bir başka insan nasıl hunharca katledebilir düşünemiyorum. Üstelik cinnet falanda değil hani, bildiğin planlayıp üzerine benzin döküp yakarak ve öncesinde bıçaklayarak nasıl yapabilir bunu. En hastalıklı ruhların bile yapması zor bir katliamı yapan insanoğlunun sıfatına bakınca Allah günah yazmasın ama Şeytan’a haksızlık ediyormuşuz gibi geliyor bana.

Çocuklar kayboluyor, çocuklar katlediliyor. Çocuklar kullanılmayan havuzlarda, çocuklar kapatılmayan çukurlarda ölüyor. Çocuklar ölüyor durmadan. Ve hepsinin sorumsuzluğunun altına büyükler imza atıyor.

Kimseyi yaralayamayacak kadar küçük, kimseyi kıramayacak kadar küçük, kimseyi kandıramayacak, hakkını gasp edemeyecek, dedikodusunu yapamayacak, namussuz, onur kırıcı, sinir bozucu bir ruh haline sokamayacak kadar küçücük bedenler ve kimsesiz, çaresiz, tarifi zor ölümler.

Habil ile Kabilden bu yana süregelen iyilikle kötülük arasındaki savaşın bence kötülüğün kaybettiği kısmındayız bugünlerde. Ve küçücük can’lara bunu yapabilenlere karşı maalesef bende çok insanca şeyler düşünmüyorum.

Belki gazetecilik sağduyusuna, belki sağlıklı düşünme adına daha farklı şeyler yazmak lazım ama.. Gelin görün ki bunu sahte birkaç kelimeyle yazabilecek kadar kalpsiz değilim henüz.

Siyaset, spor, 1 Mayıs, Eskişehir gibi konular varken bunu yazıyorsam bugün, özür dilerim ama sizler değil kendi içimde, ruhumda atamadığım bu kindar düşünceleri azaltmak için yani bugün sizden çok kendime faydası olsun diye yazıyorum bu satırları.

Çünkü son zamanlarda bu katli münasip adam müsvettelerini gördükçe dilimden küfür, aklımdan idam düşüncesini atamıyorum. Ben ki geçmişte idamı savunanlarla tartışmalar yapan, idamın insanlık dışı olduğunu savunan insan. Ben bile bunları düşünüyorsam vay halimize…

Bu arada ruhunu kaybettirmek için elimizden geleni yapsak bile, ayrı ayrı kutlasak da gerçek emekçilerin, ruhu ve bedeni durmadan çalışan ve hakkı her daim gasp edilen emekçilere nice 1 Mayıs’lar diliyorum.