Keşke Sanayide Çırak Olsaymışım!

Ortaokul zamanlarında şımarık, ele avuca sığmaz bir çocuktum. Haliyle beni disipline sokmak isteyen ailem her türlü yolu deniyor, tüm ceza sistemlerini tek tek deniyordu.
 
Bu yöntemlerden en etkili olanı ve korkutanı sanayiydi. Bir daha yaramazlık yaparsan, ödevlerini yapmazsan, düşük not getirirsen diye başlayan cümlenin ucu son raddede hep sanayi ile bitiyordu. “Seni sanayiye çırak veririm” 
 
Bu durum elbet bana özel bir bir tehdit değildi. Sanırım biraz yaramaz olan her erkek çocuğu ailesinden bu tehdidi almış hatta kimileri tehdit ile sınırlı kalmamış sanayi havasını teneffüs etmiştir.
 
Aradan 25-30 yıl geçti. Yıl oldu 2021.
O gün korktuğum, ceza gözüyle baktığım şey bugün bana “Keşke” dedirtiyor.
Çok şükür yine uzmanlık, ustalık gerektiren bir mesleği yapıyorum ve işimde gayet iyiyim.
Lakin bugün ülkenin ihtiyaçlarına bakınca, dün hakir görülen meslek, usta ihtiyacı ve onlara ödenen ücretleri görünce insan şahsi olarak değilse de genel olarak bir “Keşke” diyor.
 
Özelikle Eskişehir bu keşkenin daha fazla hissedildiği, şimdi ki gençlerin çok daha şanslı olduğunu düşündüğüm bir nokta.
 
Zira şehrimizde mevcut liselerinin gelişimi gibi hem EOSB hem ESO’nun meslek lisesi konusunda giriştiği üst düzey rekabet bu niteliği adeta arşa taşıyor.
 
Öyle ki Özel EOSB Meslek Lisesi ivmeyi o kadar büyütmüş ki insanlar çocuklarını burada okutmak için adeta torpil arıyor. Artık ceza değil ödül olarak değerlendirilen bir meslek lisesi olmuş.
 
Öyle ki ESO Akademinin geçtiğimiz günlerde tanıtımı yapılan meslek lisesi kampusu insanı keşke genç olsam burada okusam diye iç geçirtecek kadar yüksek standartlarda ve burada da okumak isteyenler kuyruğa giriyor.
 
Tabi tüm bunlar aslında bize Ceza olarak dayatılan günlerin faturası. O zaman yapılan bu zihni hatanın şimdi üretimde en büyük eksik olarak karşımıza çıkmasının neticesi.
Bu da bireysel düşünceden ziyade devlet politikasının bir özeleştirisi olarak kenarda dursun.
Bunu tamir edecek hamleleri yapanlara da gönülden selam olsun.