Kanyonda yaşam savaşı: 127 Saat

Büyük çoğunluğu aynı mekanda geçen bir film düşünün. Hatta yine büyük çoğunluğunda sadece bir oyuncu olduğunu… Sıkıcı gözüküyor değil mi? Ön yargılı olmamakta fayda var. Size bu nitelikleri taşıyan ve fazlasıyla sürükleyici bir film önereceğim. ‘127 Saat’ (127 Hours) Daha önceki yazılarımda yaşanmışlıkları olan film ya da kitapları daha etkileyici bulduğumdan bahsetmiştim. Bu film de yaşanmış bir olay olan  Aron Ralston isimli bir dağcının kanyonda sıkışıp kalmasını ele alıyor…
 
TEK KİŞİLİK DEV KADRO
Filmin hikayesine bakacak olursak… Aron adındaki dağcının kanyonda macera dolu bir yolculuk yaptığı sırada (ki bu başrolü üstlenen James Franco’nun çılgın ruh halini yansıtan oyunculuğuyla oldukça iyi işlenmiş) kanyonda oluşmuş bir yarığın arasına düşmesiyle başlıyor her şey… Dağcının kolu kayaya sıkışıyor. Film boyunca kurtulmaya çalışıyor buradan. Sesini duyuramıyor… Oradan kimse geçmiyor… Çaresizlik izleyiciye öyle güzel anlatılıyor ki, Aron buradan kurtulamayacak diye düşünüyorsunuz. Filmin çekimleri ayrı bir güzel… Aron’ın sürekli yanında bulunan kamerayla yaşadığı anları kayda alması daha gerçekçi sahneleri gözler önüne seriyor. James Franco’nun izleyiciyi sıkmayan, adeta tek kişilik dev kadro tadındaki oyunculuğu filmi bu kadar başarılı kılıyor diye düşünüyorum.
 
GERÇEK BİR KAHRAMAN
90 dakika süren film, başarılı yönetmen Danny Boyle imzalı. 127 saat boyunca kanyonda sıkışıp kalan Aron filmin sonunda kurtuluyor evet… Ancak filmin güzelliği nasıl kurtulduğu kısmında. 127 saat aç, susuz nasıl yaşanır? Bunun cevabını mutlaka arayın ve filmi izleyin! Filmin  sonunda olayın gerçek kahramanıyla da tanışıyorsunuz. Onca mücadeleye rağmen hala dağcılığa devam ettiği söyleniyor Aron’ın. Bu da insana yaşama sevinci aşılıyor… Uyarlama bir filmin en güzel eleştirisini sanırım olayı yaşayan kişi yapar. Gerçek kahraman Aron filmi izledikten sonra hissettiklerini şu sözlerle ifade ediyor: “İlk 15 dakika geçmemişti ki ağlamaya başladım. Yani etkilendiğim için. Güzeldi. En olağanüstü olan şey salondaki herkesin nefesinin kesilmesiydi. Benim için bunu yapmak nasıl zor ve çarpıcı deneyimse izleyiciler için de bunu seyretmek öyleydi.”