Hayatı tek ayaküstünde yaşamak…

Kendi ayakları üzerinde durmak deyimi, bizim toplumumuzda oldukça yaygın olarak kullanılmaktadır… Özellikle anne ve babaların, çocukları için ağızlarından düşürmedikleri bir dilektir, bu deyim…
Günümüzün sosyo-ekonomik koşulları göz önüne alındığında “tek ayaküstünde bile olsa”  büyük bir güvence duygusu yaratmaktadır, insanlar için ulaşılan bu aşama…
Ve hiç de riske atılmaması gereken bir durumdur…
Aman risk alma, bekle… Yorulunca en fazla yerinde sayarak ayak değiştir, en kötü ihtimalle geriye doğru adım at. Ne de olsa daha güvenli…
Belki ileriye atacağın bir adımla daha güçlü durabileceksin ayakta… Ama ya bombaya basarsan… Riske gerek yok…
Bu söylemlerle büyüdük çoğumuz…
Oysa doğduğumuz günden beri; sırf devrilir korkusuyla taşları üst üste dizmek yerine, risksiz bir şekilde yan yana dizerek daha az değer yaratabileceğimiz, açıktır…
Çünkü yaşam boyunca yaratılabilen gerçek değerin, bir benzetme de olsa, üst üste dizdiğimiz taşlarla ifade edildiğini, söylüyor bilgeler…
Bilinçaltımıza kazınan bu “vasatın konforundan” kurtulmak için, yatırımcı Richard Branson şöyle diyor; “Yürümeyi, kuralları takip ederek öğrenemezsiniz. Yürürsünüz ve düşersiniz, yürümeyi öğrenmenin yolu budur.”
Elbette tek ayaküstünde bile olsa, sadece kendileri için yaratılan bu konfordan memnun olanlar, yeni bir adım atmaktan en çok korkanlardır…
Ama denemediğimiz her şeyden, zaten yüzde yüz başarısız sayılacağımızı da unutmamak gerekir.
Bu haftaki köşe yazımı Antony De Mello’nun bir sözüyle bitirmek istiyorum; “Adım atmadan önce çok fazla düşünen insanlar, yaşamlarını tek ayaküstünde geçirirler…”
Hoşçakalın…