Eskişehirspor - 2 Eylülspor maç özeti Eskişehir'de o balıklar adeta yok satıyor! Kazım Kurt'tan sosyal belediyecilik vurgusu Kaya tuzunun içinden 100 kilo uyuşturucu ele geçir… O görüntü Eskişehir'in merkezine yakışmıyor! Yanan fabrikanın çökme riski bulunuyor! Yangın çıkan ev kullanılamaz hale geldi... Eskişehir'den yılın ilk kar manzaraları görüntüler… 24 Kasım Pazar altın fiyatlarında son durum Afyonkarahisar'da feci kaza: Çok sayıda yaralı var… Eskişehir beyaz bir güne merhaba dedi! İşte günün … Dem Dem takılmadı Sümer’in başında Ali Onur Özer çıktı İşitme Engelliler yaşa takılıyor Birbirlerini tebrik ettiler Heyecanlı maça ilgi vardı

Üye Girişi

Üye Ol

Eskişehir

Alpu

Spor

Gündem

Eskişehir Hava Durumu

Resmi İlanlar

Eskişehir Nöbetçi Eczaneler

Afyon

Bilecik

Eskişehir Gezi Rehberi

Eskişehir Parkları Eskişehir Müzeleri Eskişehir Yemekleri Eskişehir Camileri, Külliyeleri ve Anıtları Eskişehir Alışveriş Merkezleri Eskişehir Restoranları (Yeme İçme) Eskişehir Gece Hayatı

Magazin

DİĞER

Kütahya Ekonomi Eskişehir etkinlik Kültür Sanat Dünya Sağlık Teknoloji Eğitim Röportaj Biyografi Eskişehir Siyasetçileri Yaşam Ramazan

Eskişehir Videoları Foto Galeri Yazarlar Eskişehir İş İlanları Seri İlanlar İletişim

24.11.2024 - Pazar

Soner Yüksel

Tüm Yazıları Diğer Yazarlar

Hadi Gidelim

11 Nisan 2014 09:18

Tevellüdüm çok geçmişe dayanmıyor ama Komşuluğun gönülden, dostluğun samimi, sokakların kalabalık, insanların tebessüm ettiği, cam cama bakan insanlardan birbirinden korkmadığı ve birbirine güvenmek için yazılı kâğıtlar almadığı bir çocukluktan geçti ömrümün seyir defteri.

Sokakta top oynarken bizler, kapı önlerine yayılan kilimler de ya da bol sandalyeli balkon sefalarındaydı büyükler.

Televizyon tek kanallı, özel radyolar henüz açılmamış, her evde telefonun olmadığı, bırakın interneti bilgisayar’ın bile esamesinin okunmadığı zamanlardı. Biz sokak lambasının yanına dizilmiş sıra sıra şaklabanlıklar yaparken, evlerden, balkonlardan, kapı önlerinden gelen kahkaha seslerine kapılırdı masum ruhumuz.

Aşağı yukarı herkesin gelir durumu düşüktü. İmkânlar az, ışıklar sarı, kaloriferi olanlar bile kömür kullanırdı kazanlarında. Yine pazartesileri sevmez, yine Cuma’ları dört gözle bekler ve her haftayı yine yeniden yaşardık ama sıkılmazdık.

Kışlar sıcacık, yazlar sıcacık, dört mevsim sıcacıktı. Çünkü insanlar sıcak, insanlar samimi, insanlar ayıplarından utanacak kadar gururluydu.

Kötüler, kötü davranışlar, edepsizlikler toplumsal bir dışlanmışlıkla cezalandırıldığı daha adil bir dönemiydi ömrümün.

Çocuklar çocuktu, büyükler büyük, yaşlılar yaşlı.

Çünkü herkes yaşamanın ve yaşının hakkını vererek yaşamaya çalışır, çalışmak bir kenara bundan zevk alırdı.

Garipler kollanır, düşüne el uzatılır, yanlışı olanlar hatadan döndürülür, yardımlar gizliden yapılırdı.

Üstelik birine yarın bana yardım eder düşüncesiyle değil gönülden ve karşılıksız el uzatılır. Çıkarlar için ilkelerden, prensiplerden, yaşam duruşundan ödün verilmezdi.

Kariyer, ün, şan, şöhret hepsi insan onurundan ve doğrularından arkadaydı ve kimse kimseyi aptal yerine koymaya kalkmazdı.

Büyüklük erdemdi ya küçüklükte öyleymiş diyorum kendime.

En azından hakkını vererek yaşıyormuşuz, doya doya, çoşkuyla, heyecanla

Ve şimdi her daim çınlatıyoruz kısa bir ömrün bütün özlemlerini.

Hep çocukluğumu özlediğini zannederdim, sorumsuzluğumu, kaygısızlığımı, başı boş ve mutlu bir ömrün hazinesi diye..

Oysa çocukluğum değil insanlığım imiş özlediğim.

Sokağa yayılan kahkahaları, o evleri, imkansızlıkları ve ona rağmen gerçekten yürekli olduğu halde 500 bin kere cesurum deme gereği duymayan eli öpülesi insanları.

O yüzden bazı sokaklar bazen dar gelir, başka bir sokağa dalar ve koşar adım uzaklaşırsın

Belki geçmişe, belki çocukluğuna ama mutlu olacağın bir yere koşarsın doludizgin

Belki orada karşılaşırız diye birileriyle… Hadi Gidelim…