Eski Türkiye’nin Cumhuriyet çocukları!

Anadolu çocukları yüzlerce yıl savaştı...
Balkanlarda...
Çanakkale'de...
Kafkasya'da...
Yemen'de...
Süveyş Kanalı'nda...
Arap Çölleri'nde...
Kut-ül Amara'da...
Ve kurtuluş günlerinde Sakarya'da...
Yüzbinlerce çocuğun babası bu savaşlarda şehit oldu. Kayıplara karıştı. Esir düştü, işkencede öldürüldü...
Anayurda dönemedi...
İşte bu atalarımızın, şehitlerimizin çocukları öksüz kaldılar...
Yetim büyüdüler...
Anadolu topraklarında bir kuşak hep babasız büyüdü.
Babaanne, dede yanında büyüyenler şanslıydı. Ya hiç kimsesi olmayanlar!
İşte onlar için Cumhuriyet'in ilanından hemen sonra Himaye-i Etfal Cemiyeti  kuruldu. Öksüz çocuklara, yiyecek yardımı yapıyorlar, barınma yeri temin ediyorlar, giysilerini karşılıyorlar ve sağlık kontrollerini yapıyorlardı. Ve çocuk bahçeleri yapmak bu cemiyetin göreviydi...
.../...
Atatürk bir gün cemiyeti ziyaret eder. Orada cemiyete yüklü miktarda bağış yapan zengin kişilerden biri de vardır. Sürekli Atatürk'e dalkavukluk yapmaktadır. O sırada Atatürk, çocuklardan birini kucağına alır ve gülerek yürümeye başlar.
Çocuk Atatürk'ün kucağında huzursuzluk etmeye başlar...
Bunun üzerine bağış yapan zengin adam şöyle der:
-O çocuk paşamın kucağında durmaz, çocuğu kucağından alın, bir edepsizlik eder maazallah, der. 
Bu sözler üzerine Atatürk:
-Bütün çocuklar bize Allah’ın emanetidir. Ama doğru dersin, çocuk kucakta durmamalı, omuzda olmalı, diye konuşur ve çocuğu omzuna alır!
Ağlayan, huzursuz olan çocuk bir anda etrafına gülücükler saçmaya başlar!
.../...
Atatürk'ün omzunda yükselen o çocuklar, Cumhuriyetin birinci kuşak çocuklarıydı.
Türkiye'nin büyük işletmeleri o çocuklarla birlikte kuruldu o çocuklarla birlikte büyüdü...
Kimisi yöneticiydi, kimisi işçi...
Ama aynı bahçenin çocukları olduklarını biliyorlardı...
O çocuklara "Eski Türkiye" diyorlar, şimdi...