Dur Diyemiyoruz !

Ülkeden giden gidene
Doktor, mühendis, mimar, bankacı, yönetmen, sanatçı …
 
Kanada, ABD, Almanya, İngiltere, Bulgaristan, Makedonya, Fransa aklınıza gelen hangi ülke var ise gençlerimiz, nitelikli insan sermayemiz, birikimimiz koşar adım başka ülkelere gidiyor.
 
Aslında beyin göçü sadece bugünün sorunu değildi.
Yıllardır ülkemizdeki donanımlı beyinlerin başka ülkelere göçü ciddi bir handikap oluşturuyordu. Ancak bugün bu göç meselesi ayyuka çıkmış ve önü alınmaz bir duruma dönüştü.
 
Eskiden beyin göçünün etkisi bir el bombası kadar ise şu aralar tahribat derecesi atom bombasına dönmüş durumda.
 
Ülkemizin umudu, geleceği, bizi muasır medeniyetler seviyesine yükseltecek vizyonda olan nice insan gitmeyi hatta daha açık konuşmak gerekirse koşar adım kaçmayı tercih ediyor.
 
Sadece son 1 yılda benim çevremden bile en az 10 arkadaşım gönlü istemese bile geleceği için yurtdışında çalışmayı tercih etti. 
 
Bunların içinde TV teknikeri, grafiker, avukat, bilgi işlemci, doktor ve yaşı ilerlemiş tecrübeli makine ustaları da var.
 
Çoğu insanda nasıl gidebilirim, nereden fırsat bulabilirim diye sürekli bir araştırma derdine düşmüş durumda.
 
Ülkemiz koşulları öyle bir hale geldi ki insanlar burada doktor olmaktan ise ABD’de de tezgâhtar olarak çalışmayı yeğleyecek kadar yarından umutsuzlar.
 
Nitelikli bir personelin, herhangi bir çalışanın evine peynir almaktan imtina ettiği, ısınacağım derken faturasını nasıl ödeyeceğini düşündüğü bir ortamda…
 
İktidarla aynı görüşte olmayan bürokratların terfi alamadığı, alma hayali kuramadığı, devlet kurumlarında liyakat yerine iktidara dalkavukluk yapanların genel müdür ya da yönetim kurulu üyesi olabildiği bir sistemde…
 
Üniversitelerin mantar gibi çoğaldığı, giriş barajının kaldırıldığı, işsiz mezunların milyon milyon çoğaldığı bir dönemde …
 
Gelecek kaygısı taşıyan ve bu yüzden giden, gitmek zorunda olanlara
 “niye gidiyorsunuz, durun, kalın” diyebilir miyiz?
 
Biliyorum ki imkânı olsa ülkenin 4’de biri durmaz ve başka bir ülkeye göçerdi.
 
Siz bir işyerinde çalışıyor ve geçinemiyorsanız, bir başka işyerinden daha az saatli ve rahat edeceğiniz bir iş teklifi gelse durur musunuz? Ya da ne kadar durabilirsiniz?
 
Geçinemedikten, affınıza sığınıyorum eşek gibi çalışıp bir ev, bir araba hayali kurmayı geçtim bir tatile bile gidemedikten sonra hayatın anlamı kalır mı?
Üzgünüm ama gerçeklerle yüzleşmekten kaçamayız.
 
Hal böyleyken gidenlere tek olumsuz sözüm olmayacak ancak kalanlardan biri olarak üzüntüm, endişelerim, yarına dair umutlarım da her gidenle birlikte kat kat azalıyor.
 
Adaleti, Eğitimi, Sağlığı, Mimariyi, Ekonomiyi, Sanatı yani bugün aksayan, s.o.s. veren her şeyi düzeltmek için insana ihtiyacımız var.
O insanların sayısı azalıyor. O insanları elimizde tutamaz, kaçırmaya devam edersek tüm bunları nasıl onaracağız? Nasıl düzelteceğiz?
 
Hem parası hem altyapısı olmayan bir futbol kulübü gibi bir üst lig için nasıl umutlanıp, nasıl zafer kazanacağız?
 
İşte bu soruların hiç biri cevap bulamıyor kafamda…
 
Ütopik değil son derece gerçekçi ve öncelikli bir kaygımdır bu durum. Ve toplumsal bir travmaya döneceğini inşallah yanılırım ama yakın gelecekte ziyadesiyle göreceğiz.
 
O yüzden ne yapıp ne edip bir umut sunmalıyız bu ülke gençliğine…
Ne yapıp, ne edip bazı karşıt gerekçeler bulmalı ve yarına dair ikna etmeliyiz…
Özellikle muhalefetin yani millet ittifakının seçim stratejisi ve kısa vadeli vaatlerinde bu göçü tersine döndürecek bir eylem planı olmalı.
 
Yoksa sadece iktidar değişir, niyet değişir ama eylem değişmez…