Duba Şehir

Belki size göre ufak veya rahatsız edici olmayan bir detaydır. Lakin ben Eskişehir’in hemen her caddesi hatta sokağında karşımıza çıkan plastik ve beton dubaları gördükçe kendimi çok rahatsız hissediyorum.
 
Yakında her caddede, sokakta, araçların ilerlediği her alanda sıra sıra dubalar göreceğiz. Ve bundan gerçekten çok rahatsızım.
 
Sorun sadece görüntü kirliliği değil, estetik kaygılardan ziyade ortaya çıkan şehir kimliği ile ilgili kaygılarım var.
 
Neden mi?
 
Çünkü bir şehirde medeni eşik yüksek ise yol şeritlerini dubalarla ayırmaya, sokak aralarına tümsekler yapmaya ve insanlar araç park etmesin diye beton duba ya da saksılara ihtiyaç duyulmaz.
 
Yani bir yerde bu zorunlu tedbirler var ise orada medeni kurallar konusunda büyük sorunlar var demektir.
 
Eskişehir’e bu gözle bakarsak bu konuda iyi bir performans göstermediğimiz ortada.
Ancak merak ettiğim bir detay daha var.
 
Bu sözde sorun çözdüğüne inanılan ama zaman zaman işe de yaramadığını görmediğimiz plastik uygulamalar neye göre uygulanıyor.
 
En son çare olarak uygulanıyorsa diyecek bir şey yok. Ancak nasıl olsa duba koyar hallederiz diye en ufak sorunu bile bunla çözmeye kalkıyorsak orada iki dakika durup düşünelim.
 
Bunun şehrin imajı ile ilgili kısmını lütfen atlamayalım.
 
Eğitimciler Kobay mı?
 
Her normalleşme sürecine önce okulları açarak başlıyoruz. Ancak her kısıtlamada en son okulları kapatıyor hatta kısmen kapatmamak için ısrar ediyoruz.
 
Defalarca denenmiş ve iç açıcı sonuçlar alınmamış olmamasına rağmen aynı şeyleri denemenin mantığını çözebilmiş değilim.
 
Öğretmenleri ve öğrencileri hem sağlık açısından riske atmak hem de psikolojik açıdan sıkıntıya sokmak için özel bir çaba mı harcıyoruz anlamıyorum.
 
Her fırsatta açtık, açıyoruz, tam değil yarım, yarım değil çeyrek diye pusulasız denemelere gitmek, az biraz uzaktan, belli saatler yüz yüze, belli sınıflar devam, belli sınıflar uzaktan diye diye kargaşık bir hale getirmek acaba eğitim sistemimize bugüne kadar ne kattı?
 
Deney mi yapıyoruz, öğretmen ve öğrenciler kobay mı diye düşünmeden edemiyoruz.
 
Üstelik öğretmenlerimize aşı sözü verip tutmuyoruz.
 
Vakalar doruğa çıktığında başladığımız aşı uygulamasında ise yüz yüze eğitim veren öğretmenler yerine uzaktan eğitim veren öğretmenleri aşılıyoruz.
 
Üstelik yüz yüze eğitime giden 8. ve 12. sınıf öğrencilerine toplu taşımayı yasaklıyoruz.
Söz de eğitimden geri kalmasın dediğimiz çocuklara ve gençlere bu sürecin, bu her gün değişen sistemin bir şey kattığını düşünen var ise lütfen bana açıklasın.
 
Yoksa, kendimize sadece bu konuda Avrupa ülkelerini örnek alıp, şartlar ve koşullar oradaki gibiymiş yapıp, lütfen okulları her koşulda açma düşüncesini bir kenara bırakalım.