'Kader' deyip geçemiyoruz...

6 Şubat Kahramanmaraş depremlerinin üzerinden tam 1 yıl geçti… İsterdik ki o kadar kayıp vermeyelim, isterdik ki o günleri kapkara bir tablo olarak hatırlamayalım… Üzüntümüz var ama öfkemiz baki… Bir doğa olayı olarak depremi kabul etmiyor değiliz. Tabii ki olacak, tabii ki başımıza gelecek… Ancak bu kayıpların hesabını kim verecek? Depremden sonra 3 gün boyunca uğranmayan Hatay’daki kayıplardan kim sorumlu? 11 ilde bir müjdeymişçesine anlatılan ‘imar affı’ uygulamasının bedelini kim ödeyecek? Talimat almadıkları için enkazlara müdahale edemeyen vinçlere neden bir türlü talimat verilmedi? Haberleşme çağındayız ve sosyal medyayı birçoğumuz kullanıyoruz. O felaket gününde sosyal medya platformlarına getirilen erişim kısıtlamalarının gerçekten bir cezası olmayacak mı? Elini kolunu sallayanın müteahhit olabildiği bir ülkede, yeni yapılan yapıların dahi tuzla buz olmasının altında yatan nedenler ne? Denetim nerede, denetleyen nerede?
Sorguluyoruz, çünkü sorgulamaktan kendimizi alamıyoruz. ‘Kader’ deyip geçemiyoruz.
1 yıl geçmesine rağmen bölgeden hala cesetler çıkartılıyorsa, kaldırılmayan enkazlar hala ama hala varsa, insanlar çadırlarda yaşam mücadelesi vermeye devam ediyorsa sorgulamalıyız da.
Hatta bir de sormalıyız;
Nerede bu toplanan yardımlar?
Ne zaman tutulur bu verilen sözler?
Sorularımızın cevabını bulamıyoruz. İlgililerden tatmin eden yanıtlar alamıyoruz.
‘Sözde’ ders çıkarıyoruz ama o derslere girmiyoruz bile…
Bugün biz de aynı şeyleri yaşayıp yaşamayacağımızı bilmiyoruz…
Çünkü kısa zaman önce Cumhurbaşkanımız Sayın Recep Tayip Erdoğan’ın “Merkezi yönetimle yerel yönetim el ele vermezse, dayanışma halinde olmazsa o şehre herhangi bir şey gelmez. Hatay’a geldi mi? Şu anda Hatay garip kaldı, mahzun kaldı” ifadelerine tanık olduk.
Ölmemek için, ölüme terk edilmemek için yerel yönetimin merkezi hükümetle aynı olması gerektiğini öğrenmiş olduk.
İşimiz seçimlere kaldı… Nasip!