Üye Girişi

Üye Ol

Eskişehir

Alpu

Spor

Gündem

Eskişehir Hava Durumu

Resmi İlanlar

Eskişehir Nöbetçi Eczaneler

Afyon

Bilecik

Eskişehir Gezi Rehberi

Eskişehir Parkları Eskişehir Müzeleri Eskişehir Yemekleri Eskişehir Camileri, Külliyeleri ve Anıtları Eskişehir Alışveriş Merkezleri Eskişehir Restoranları (Yeme İçme) Eskişehir Gece Hayatı

Magazin

DİĞER

Kütahya Ekonomi Eskişehir etkinlik Kültür Sanat Dünya Sağlık Teknoloji Eğitim Röportaj Biyografi Eskişehir Siyasetçileri Yaşam Ramazan

Eskişehir Videoları Foto Galeri Yazarlar Eskişehir İş İlanları Seri İlanlar İletişim

23.11.2024 - Cumartesi

Prof.Dr. Alper Çabuk

Tüm Yazıları Diğer Yazarlar

Şu mutluluk dediğin şey...

Prof. Dr. Alper Çabuk yazdı

14 Eylül 2015 00:04

Minik Aylan’ın ölümüyle birlikte mülteci krizi tüm dünyanın gündemine daha yeni oturdu... Denizin kıyısında bulunan o minik cansız beden, sorunun ciddiyetini o kocaman uygarlığımızın yeni fark etmesine neden oldu... Onu da kısa zamanda unutmazsa, büyük uygarlığımız...

Geçtiğimiz hafta içinde Eskişehir’in kenar mahallelerinden birine gittim. Bölgede yaşayan insanların sıkıntılarını yüreğimde hissetsem de, aslında Dünyadaki pek çok insana göre çok daha şanslı olduğunu düşündüm, mahalle halkının... Gerçekten de düşünüldüğünde, her ne kadar oldukça ciddi bir yokluk olsa da mahallede, en azından yuva dedikleri bir evleri, mahalleleri vardı bu insanların. Ama yine de “insanların diğer insanların sorunlarını görmezden gelme, kendi sorunları olmayan şeylere gözlerini kapama” alışkanlıklarından bir kez daha nefret ettim. Aynı gün Iraklı bir öğrencim geldi ziyaretime. Tüm yaşamını geçirdiği, anılarını bıraktığı şehri, yaşanan çatışmalar neticesinde artık yok olmuş Dünyalılardan sadece biriydi o… Savaşlar nedeniyle ülkelerini, şehirlerini, mahallelerini, evlerini yitirmiş milyonlarca Dünyalıdan sadece bir tanesi… “Annem sürekli ağlıyor… Aslında biz de sıklıkla ona belli etmeden ağlıyoruz hocam” dedi… Tüm yaşamlarını, anılarının olduğu şehri, alışkanlıklarını, sevdiklerini geride bıraktıkları ve belki de bir daha hiç bir zaman kaybettiklerini bulamayacakları bir yaşam bekliyordu onları… Tek tesellileri hala hayatta olmak… O bile yine de bir çoklarına göre daha şanslı... Sonra gazetede bir haber gözüme takıldı… Norveçli bir milyarderin ülkesindeki otel zincirlerinde mültecilerin ücretsiz olarak konaklamasına imkan sağlamış olduğu anlatılıyordu haberde... Forbes’e konuşan milyarder, Dünya’nın İkinci Dünya Savaşı’ndan sonraki en büyük insani krizi yaşadığına ve insanların bu trajedisinden etkilenmemenin imkansız olduğuna işaret ediyordu...

Aslında Dünya’nın kaynakları, yeryüzünde yaşayan herkese yetecek kadar çok... Onu yaşanmaz hale getiren içimizdeki hep daha fazlasına sahip olma hırsı.... Daha fazlasına sahip olmanın bizi mutlu edeceğine inansak da, azıyla yetinemeyenin daha fazlasıyla mutlu olmasının imkansız olduğunu hep göz ardı ediyoruz. Mutluluk, aslında daha fazlasını elde etmekle değil, paylaşmakta, başkalarını mutlu etmekte saklı... “Mutluluk, neden olduğunuz başkalarının mutluluğunun, mutlu ettiğiniz insanların gözlerindeki ışıltıların, sizin yüreğinize yansıması”... Etrafına bir bak... Dünyadaki yaşananlara... Aslında her birimiz, Dünyada yaşayan milyarlardan çok daha şanslıyız... Her birimizin, bir diğerimizin mutluluğu için yapabileceği bir şey var... Hırsından kurtul... O neden benden daha şanslı diye düşünme... Şans senin yanı başında... Elinden tutacağın, mutlu edeceğin bir insanın gözlerindeki ışıltıda...

Dünyayı iyilik kurtaracak... Er ya da geç... Herkese iyi haftalar...