Köpek sorunu artıyor

Erenköy Mahallesi, Yavuzer Sokak’ta oturan bir okurumuz selamlarını iletti. Şikâyeti Eskişehir’in pek çok mahallesinden gelen şikayetle aynı; sokak köpekleri…

Vatandaşın söylediğini göre mahalleli gece 10’dan sonra sokağa bile çıkamıyormuş. 

Şimdi sağlam bir hayvansever olduğumu belirterek konuya başlayayım. Hayvanları severim. Aslında benim sorunum bazı insanlarla…

Sokak kedilerinin bize büyük faydalarının olduğunu görmüyoruz. Özellikle Avrupa’da belediyeler milyarlarca dolar para harcıyor ve farelerin sayısını, yine de azaltamıyor. Bizim kedilerimiz bu işi bedavaya ve seve seve yapıyor. Üstelik kedilerin insana saldırdığına ilişkin tek bir rapor bile yok. Belki kuyruğunu çeken yaramaz çocuğun karizmasını çizen kedi vardır. Ancak insana saldıran kediye ilişkin tek bir haber bulamazsınız.

Ancak sokak köpeklerinin durumu farklı. Köpekler bizlerin sadık dostları olmakla birlikte, doğaları gereği sürü hayvanları. Bir araya gelme eğiliminde oluyorlar ve sürüleştikleri zaman da kurt atalarından gelen saldırganlıkları depreşiyor. Hele korkarak köpekten kaçan birisini gördüler mi, hemen saldırıyorlar.

Az da olsa köpeklerin insanlara saldırdığı, zarar verdiği ve hatta öldürdüğüne ilişkin olaylar var. Yani köpeklerin kontrol altında bulundurulması gerekiyor. Bu konuda ilçe belediyelerinin eline bakıyoruz. Erenköy Odunpazarı’na bağlı bir mahalle.

Haklılar; hayvan barınakları çok masraflı ve hükûmet bu konuda yerel yönetimlere sorumluluk veriyor, ancak ilave bir bütçe vermiyor.

Ancak başıboş köpek sorununun da gün geçtikçe arttığını görüyoruz. Bir an önce önlem alınmalı.
 

Bunun adı sansür

Zaman zaman basına belli konularda yayın yasağı geldiğini görüyoruz. Basın olarak iğneyi kendimize batırırsak, tüm Türkiye’de kalitemizin çok düşük olduğunu söyleyebiliriz. Ancak basının kalitesi, yayın yasağının mazereti olamaz. Yayın yasağı ancak aileyi veya küçük çocuğu koruyacak durumlarda kabul edilebilir. Ayrıca terör de mantıklı bir mazeret. Toplumu kin ve düşmanlığa sevk etmek gibi devlete ve millete kastetmiş terör örgütleriyle ilgili bazı haberlere yayın yasağı getirilmesini de anlayışla karşılıyorum.

Ancak bir ildeki Milli Eğitim Müdürlüğü’ndeki idari bir beceriksizliğe yayın yasağı getirilmesinin kabul edilecek yanı yok. Bunun adı düpedüz sansürdür…

Belli ki muktedirler “Terör” gibi haklı sebepleri bahane ederek, kendilerine yönelik en ufak eleştirileri bile engellemeye çalışıyor.

Bugün Türkiye’de hükûmete yönelik basit bir eleştiride bulunmak bile yasaklanıyor. Böyle demokrasi mi olur? Böyle özgürlükler mi olur? Nereye gittiğimizi görmüyor musunuz?

Çocuk açlıktan ölmedi 

Yayın yasağı getirilen haberlerden biri de açlıktan ölen 6 yaşındaki bir kız çocuğu hakkındaydı. Şimdi konunun ayrıntılarına girecek değilim. Ancak meselenin kamuoyunda yanlış değerlendirildiğini düşünüyorum. Gerçekten de ortada açlıktan veya yetersiz beslenmekten ölen bir çocuk var. Ancak burada parasızlıktan ve fakirlikten kaynaklanan bir açlık söz konusu değil. Burada çocuğa kötü muamele eden, işkence eden, küçücük yavrucağı sopalarla döven ve çocuğu sırf eziyet olsun diye aç bırakan sorumsuz bir “Sözde” aile var.

Yani hükûmeti suçlayacak bir kusur göremiyorum. Ancak elbette ki hükûmeti “Hiç mi çocukların akıbetini denetlemiyorsunuz? Bu ne biçim koruyucu aile sistemi?” diye eleştirebiliriz. Tabii bundan önceki hükûmetler zamanında da – belki açlıktan ölüm değil ancak – kötü muameleden ölüm ve yaralanmalarla karşılaşıyorduk. Bu konuda bir eksikliğimiz olduğu, sistemin çalışmadığı ortada ve yapıcı eleştirilere ben de varım. Ancak “21’inci yüzyılın ortasında açlıktan ölüm” diye bir durum söz konusu değil.

Öte yandan “Yayın yasağı” da her türlü yapıcı eleştirinin önünü tıkıyor. Karşılaştığımız sorunları tartışalım ki, böyle kötü olaylarla bir daha yaşamayalım.